Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014

Θέλω να πατήσω ένα κουμπάκι



Αναδημοσιεύω το παρακάτω κείμενο της Σταλίτσας, ετών 30, όπως το βρήκα στην Enet, την ηλεκτρονική σελίδα της Ελευθεροτύπιας. Το κείμενο είναι απο την στήλη το ημερολόγιο του άνεργου.


Πραγματικά Σταλίτσα ήταν σαν να διάβαζα δικές μου σκέψεις. Ο φόβος του άνεργου είναι πως είναι άχρηστος κι πίσω από την κουρτίνα αυτού του φόβου παραφυλάει η κατάθλιψη.

Δεν είσαι η μόνη Σταλίτσα και δεν το λέω σαν παρηγορία, το λέω για το ακούσω κι εγώ. Δεν είμαστε μόνες. Ξέρω πως δύσκολα βρίσκει κανείς κουράγιο, μα ας συνεχίσουμε να προσπαθούμε. Για εμάς, όχι για αυτούς, όχι για την χώρα. Αλλά για τα κορίτσια που ήμασταν πριν μας γκρεμίσουν τον κόσμο.


ΒΑΡΕΘΗΚΑ αυτούς που μου λένε πως όλα θα φτιάξουν, ενώ δεν βιώνουν τίποτα από όσα εγώ. Βαρέθηκα τον εαυτό μου, που συνήθισε να βλέπει τηλεόραση. Βαρέθηκα η κοινωνικοποίησή μου να περιορίζεται στο γεια, που θα πω στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς μου. Βαρέθηκα και τους φίλους, που έρχονται να μου πουν πόσο δύσκολα περνούν στη δουλειά τους και πόσο πιεσμένοι αισθάνονται. Βαρέθηκα τα πάντα. Θέλω να πατήσω ένα κουμπάκι και για ένα χρόνο να μη ζήσω. Κι όταν ξυπνήσω, να έχουν τελειώσει όλα. Κι αν δεν έχουν; Τι θα γίνει τότε;


Υπάρχουν μέρες που νιώθω καλύτερα και βγαίνω μια βόλτα και περπατάω και τολμάω να κοιτάξω τον ουρανό και λίγο, τόσο δα, χαμογελάω. Ομως οι περισσότερες μέρες είναι μαρτυρικές. Κάτω από μια κουβέρτα, πάνω σε έναν καναπέ, χωρίς κουράγιο ούτε να μαζέψω τα κομμάτια μου, να παρακαλάω να περάσει η ώρα. Για να έρθει τι; Ούτε που ξέρω...


Ξέρω μόνο πως μεγάλωσα πολύ, δεν έχω κουράγια πια. Ούτε για να διαβάσω, ούτε να προσπαθήσω. Και είμαι μόνο 30. Και κάποτε διάβαζα και προσπαθούσα. Και ήμουν όμορφη και είχα χιούμορ. Και φίλους. Τώρα ούτε αυτούς δεν ξέρω αν θέλω κοντά μου. Και πάνω απ' όλα, είχα όνειρα. Κι αυτά μου έδιναν κίνητρα. Μπορούσα να φέρω τον κόσμο τούμπα και μπορούσα να κοιτάω τον ουρανό.


Αλλά δεν πειράζει. Ολα περνάνε! Οπως λένε όλοι τους!


Σταλίτσα, 30 χρ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου