Δράση, αντίδραση.

Ανοίγω το μειλ μου. Μήνυμα από το avvaz .org «Υποχρεώστε την shell να πληρώσει για κάθε σταγόνα πετρέλαιο που σκόρπισε στην θάλασσα. Υπογράψτε τώρα».
Κάνω δεξί κλικ στον σύνδεσμο, πηγαίνω στην σελίδα βλέπω το ψήφισμα, Υπογράφω!
Thank you for caring!μου βγάζει σε μήνυμα στην οθόνη. Ήδη νιώθω καλύτερα που κάνω κάτι χρήσιμο.

Ακολουθεί μια σειρά άλλων ψηφισμάτων που σου ζητούν επίσης να υπογράψεις:


-σταματήστε την σφαγή των φαλαινών από Κινέζους και Γιαπωνέζους

-πείτε όχι στην βια κατά των γυναικών

- Ζητείστε από την EBU να κρατήσει ζωντανή την ΕΡΤ

-Πείτε όχι στην άγρια σφαγή της μεγάλης θαλάσσιας χελώνας.
Οπότε αρχίζω και υπογράφω, δέκα, δώδεκα ψηφίσματα στην σειρά.

«Τι κάνεις εκεί» με ρωτάει ο Γιώργος. Του εξηγώ. «Μάλιστα» μου λέει, «καταλαβαίνεις προφανώς ότι έτσι δεν σώζεται ο κόσμος. Δεν γίνεται από τον καναπέ, να υπογράφεις ψηφίσματα και να περιμένεις να αλλάξει κάτι. Η αλλαγή θέλει δράση».

Το σκέφτομαι. Δράση και αντίδραση, όπως μαθαίναμε στη χημεία.
Άρα το διαδίκτυο παρά τα τόσα του καλά, μοιάζε με το όπιο. Σε κοιμίζει. Αντί να σηκωθείς από τον καναπέ, να πάρεις μέρος σε μια διαμαρτυρία, να γράψεις μια επιστολή, να πάρεις τηλέφωνο τον γερουσιαστή σου που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι. Πατάς κουμπιά, κάνεις κλικ, και χωρίς να σηκωθείς ποτέ από την καρέκλα σου, καθ ησυχάζεις την συνείδηση σου, ότι κάτι έκανες.


Βοήθησες τον κόσμο να γίνει καλύτερος.

Τον βοήθησα όμως; Αν κάθομαι αδρανείς και σερφάρω και κλικάρω τον βοηθάω;

Ίσως ναι, τα ψηφίσματα αυτού του είδους δεν διαφέρουν και πολύ από τις ιδιόχειρες επιστολές και από τα τηλεφωνήματα διαμαρτυρίας. Βολεύουν γιατί είναι πιο εύκολα και φυσικά ανέξοδα σε χρήμα και κόπο.

Αν όμως, όντως κάποιος νοιάζεται, μένει μόνο σε αυτό;Προφανώς και όχι, πχ αν δεν γουστάρω τη Shell και την bp, που μολύνουν τις θάλασσες με τα συχνά ατυχήματα τους, δεν υπογράφω απλώς μια διαμαρτυρία.
Μιας και δεν είναι τόσο εύκολο να πάω στο σημείο του ατυχήματος, να ενωθώ με τους διαμαρτυρόμενους, μπορώ να μποϊκοτάρω τις εταιρίες.
Που σημαίνει, βρίσκω όλες τις θυγατρικές τους, κι όλα τους τα προϊόντα και τα σβήνω από την λίστα αγορών μου. Ενημερώνω τους φίλους μου και τους προτείνω να κάνουν το ίδιο.
Δεν είναι το θέμα,  τι, θα κάνω, απλώς ότι θα κάνω ένα βήμα που θα με σηκώσει από τον καναπέ μου.

Δεν ξέρω αν το έχετε νιώσει ποτέ, αλλά πχ τον χειμώνα με τα πολλά κρύα, που είναι δύσκολο να βγούμε έξω για περπάτημα ή ποδήλατο. Αν πάμε ένα γυμναστήριο, αν αφιερώσουμε μισή ώρα σε σωματική άσκηση. Αισθανόμαστε σαν να ξυπνάμε από λήθαργο. Όλα είναι πιο έντονα, αισθανόμαστε πιο δυνατοί, πιο ορεξάτοι, νιώθουμε ευφορία.

Ίσως γιατί το σώμα μας και το μυαλό μας δεν είναι σχεδιασμένα για να κάθονται τόσες πολλές ώρες σε γραφεία και υπολογιστές. Είμαστε φτιαγμένοι για να κινούμαστε.
Η κίνηση και το κίνημα έχουν κοινή ρίζα. Κίνηση κατά το λεξικό είναι: η μεταβολή της θέσης ενός σώματος μέσα στο χώρο σε σχέση με ένα σταθερό σημείο και σε μια δεδομένη χρονική στιγμή.


Ο ορισμός για το κίνημα από την άλλη είναι ο εξής: ανατρεπτική κίνηση, ενέργεια, μικρής συνήθ. ομάδας ανθρώπων, που αποσκοπεί στη βίαιη κατάληψη της εξουσίας ή στον επηρεασμό της πολιτικής ζωής. Και δυο λέξεις έχουν το ίδιο αποτέλεσμα. Την αλλαγή!

Κι αφού ο ορισμός μόνος του, μας πηγαίνει στα πολιτικά, ας πάμε στα πολιτικά.
Τα πολιτικά κατά τους αρχαίους μας προγόνους είναι κοινά, δηλαδή μας αφορούν όλους, και όλοι έχουμε και μπορούμε να έχουμε άποψη για αυτά.

Αναρωτιέμαι λοιπόν τι θα γινόταν αν οι Έλληνες δεν είχαν πρόσβαση στο διαδίκτυο για 1-2 μήνες.


Αν όλη αυτή η συσσωρευμένη οργή, δεν έβρισκε εκτόνωση στο κομεντράσιμα, στο σχολιασμό ντε.


Πλέον με την ευκολία πρόσβασης στο διαδίκτυο, οι περισσότεροι Έλληνες διαβάζουν διαδικτυακά περιοδικά κ εφημερίδες, έχουν προφίλ σε facebook & twitter και αφήνουν σχόλια για τα πάντα.
Εδώ έχει ο μπαμπάς μου, που είναι 68 χρόνων άνθρωπος και ναι αφήνει σχόλια στα greekglish γιατί βαριέται να αλλάζει την γλώσσα με το alt +shift .
Αν λοιπόν, μπορεί ο μπαμπάς μου, χρησιμοποιεί το διαδίκτυο, από ένα χωριό των 100 κατοίκων με το ζόρι, μπορούν όλοι.
Και όλοι το κάνουν.
Αυτό νομίζω ότι είναι και το πρόβλημα.
Είναι τόσο εύκολο, να κάθεσαι στον καναπέ σου ή στο γραφείο σου, ή στην καφετέρια (τώρα με τα tablet και τα smart phone) και να σχολιάζεις μια είδηση.
Κι όλοι αυτό κάνουν, σχολιάζουν. Όχι χρησιμοποιώντας επιχειρήματα, όχι κάνοντας διάλογο, αλλά βρίζοντας.

Τι είναι η βρισιά; Λεκτική βία.

Ο άνθρωπος για να ανοίξουμε μια παρένθεση και να πάμε λίγο στα του Σωκράτη, έχει μέσα του και το καλό και το κακό. Εμείς επιλέγουμε πως θα πορευτούμε και πιο από τα δυο θα επικρατήσει του άλλου. Πάντως κακό μόνο δεν γίνεται, ούτε και καλό.Όπως έλεγε κι ο Γιόντα στο star wars «η Δύναμη θα πρέπει να βρίσκεται σε ισορροπία»


Κλείνουμε την παρένθεση και συνεχίζουμε με την βία.
Η βία λοιπόν είναι μια δύναμη που όταν επικρατεί στην φύση μας, μας ωθεί να βγαίνουμε από την ασφαλή μας περιοχή. Δεν είναι τυχαίο που οι επαναστάσεις ανά τον κόσμο, είναι πάντα βίαιες.
Το είπε και ο Αλλάχ στον Κεμάλ «Με φωτιά και με μαχαίρι, πάντα ο κόσμος προχωρεί».

Αυτή την βία, τον θυμό, την αγανάκτηση, την καταπιεσμένη οργή, ο Έλληνας την εκτονώνει στον υπολογιστή του.
Την εκτονώνει στο διαδίκτυο, αντί να την εκτονώσει εκεί που πρέπει.
Βρίζει τον συνομιλητή του. Βρίζει, βρίζει μέχρι που νιώθει αγαλλίαση.
Ένα πράγμα «τα είπα και ξαλάφρωσα!».

Και μόλις ξαλαφρώσει ξαναπέφτει σε λήθαργο.

Θα μου πει κάποιος, μα καλά, τι στο διαδίκτυο, τι στο καφενείο το ίδιο δεν είναι;
Όχι φίλοι μου, δεν είναι το ίδιο. Στο διαδίκτυο είσαι μόνος σου. Στο καφενείο είσαι με άλλους.
Ένας άνθρωπος μόνος του δεν κάνει μεγάλη αλλαγή, πολλοί μαζί όμως ;


Σκέψου την οργή σου για το εκκαθαριστικό της εφορίας, να συναντά την οργή του γείτονα. Την οργή του μπάρμπα που από τα 340 σύνταξη, πρέπει να δίνει 20 ευρώ στον Άδωνη για κάθε του επίσκεψη στο νοσοκομείο, να μοιράζεται με την οργή του πατέρα που δεν έχει να πάρει τσάντα και σχολικά στο παιδί του.
Όλοι αυτοί μαζί, μπορεί να σηκωθούν από τις καρέκλες τους, να καβαλήσουν τα αγροτικά και να πάνε έξω από την βουλή.


Ξέρω, πάλι ένας θα πει, «Τέλος εγώ πάω κι ότι γίνει, έγινε». Ένας θα το πει, αλλά με τόσους μαζεμένους, θα βρεθεί κάποιος να τον ακολουθήσει, κι ύστερα κι άλλος κι άλλος... έτσι πάνε αυτά.