Τρομοκρατία φιλοζωικών ή απλώς η ώρα να γίνουμε πολιτισμένοι;

Θέμα του πόστ σήμερα τα σκυλόκουτα μεταφοράς, οι δηλώσεις του Παπανικολάου, οι απαντήσεις της Π.Φ.Π.Ο.  και η αντίδραση γενικότερα των φιλόζωων.

Για την ιστορία αναφέρω πως έχω σκύλο ημίαιμο, υιοθετημένο από ομάδα που ασχολείται με τα αδέσποτα στην Θεσσαλονίκη, έχω φιλοξενήσει και τελικά υιοθετήσει και δεύτερο που μάζεψα τραυματισμένο από τον δρόμο, με την βοήθεια πάλι ομάδας φιλόζωων της Θεσσαλονίκης. 

Κατέχω σκυλόκουτο μεταφοράς εσωτερικού χώρου που σαπίζει κάπου στο χωριό και κοιμούνται οι γάτες μέσα. Δεν μπόρεσα να πετάξω Ελλάδα μαζί με τον σύντροφό μου, μιας και ο σκύλος μου είναι  8μιση κιλά, δεν χωράει στις διαστάσεις βαλίτσας μεταφοράς, που ορίζουν οι αεροπορικές για την καμπίνα. Κι Πολωνία, Ελλάδα να πληρώσουμε 4 ολόκληρα εισιτήρια και 2 μισά για να πάει το σκυλί στις αποσκευές, μας ήταν απολύτως ασύμφορο, ούτε ήταν περισσότερο οικονομικό να κατεβούμε οικογενειακώς με το αυτοκίνητο. Οπότε περνάω την άδεια με τον σκύλο, μακριά από τις Ελληνικές θάλασσες. Μεταφέρω τον σκύλο μου  (και τους δυο όταν ζούσε και ο μεγαλόσωμος) με το αυτοκίνητο & ζει μέσα στο σπίτι.

Τα αναφέρω όλα αυτά τα περιττά, γιατί για κάποιους φιλόζωοι είναι όσοι συμπεριφέρονται στα σκυλιά σαν σε ανθρώπους. Όσοι όχι μόνο φροντίζουν για τις ανάγκες σιτισμού και καλής υγείας, όχι μόνο τους δίνουν φροντίδα και αγάπη, αλλά τα μεταφέρουν εντός αυτοκινήτου, κατοικούν μαζί τους εντός σπιτιού. Για μένα δεν είναι έτσι.

Δεν μπορώ να χωρίσω τους ανθρώπους που έχουν ζώα –σκύλους στην προκείμενη- σε φιλόζωους και κακοποιητές.

 Υπάρχουν ενδιάμεσα πάρα πολλές κατηγορίες και πολλές αποχρώσεις. Δεν είναι άσπρο - μαύρο.

Υπάρχουν αυτοί που τα αγαπάνε, τα φροντίζουν αλλά δεν τα θέλουν μέσα στο σπίτι ή στο αμάξι. Θες ενοχλούνται από τις τρίχες, θες από τα μικρόβια...

Υπάρχουν αυτοί που επίσης τα αγαπάνε και τα φροντίζουν αλλά αδυνατούν να τα έχουν εντός σπιτιού ή αμαξιού για λόγους υγείας. Αλλεργία ή άσθμα κάποιου στην οικογένεια.

Υπάρχουν αυτοί -οι σατανικοί- κυνηγοί που τα εμβολιάζουν, τα ταΐζουν, τα εκπαιδεύουν, τα έχουν ως σύντροφο στο κυνήγι, αλλά δεν τα βλέπουν ως παιδιά, όχι τόσο τρυφερά. Αναγνωρίζουν πως ο σκοπός της συντήρησης τους  είναι να τους εξυπηρετούν στο κυνήγι.

Υπάρχουν αυτοί που στα σκυλιά βλέπουν ένα πιστό φύλακα της περιουσίας τους. Τα έχουν περιορισμένα το πρωί, κι όταν η επιχείρηση κλείνει, τα αφήνουν ελεύθερα να επιβλέπουν τον χώρο. Επίσης τα φροντίσουν και τα εμβολιάζουν, έχουν μαζί τους ένα δεσμό υποτακτικού, αφέντη (δημοφιλείς λογοτεχνικές εκφράσεις των ημερών).

Υπάρχουν αυτοί που δεν μπορούν να δουν τον εαυτό τους με σκύλο & τις υποχρεώσεις που συνεπάγεται αλλά βάζουν ένα πιάτο φαγητό και νερό στα αδέσποτα της γειτονιάς.

Φυσικά υπάρχουν αυτοί που τα λατρεύουν, που ο σκύλος τους είναι ο πιο πιστός φίλος που μοιράζονται μαζί του τα πάντα και είναι η πρώτη τους προτεραιότητα.

Υπάρχουν αυτοί, που βρίσκουν στον σκύλο τους υποκατάσταση της αγάπης που δεν έλαβαν από τους ανθρώπους που αγάπησαν και δεν μπορούν να φανταστούν την ζωή τους χωρίς έναν σκύλο να φροντίζουν.

Υπάρχουν αυτοί που τα σιτίζουν, τα σταβλίζουν, αλλά δεν τα εμβολιάζουν είτε απλώς γιατί δεν νοιάζονται αρκετά, είτε γιατί οικονομικά δεν μπορούν (άστεγοι, φτωχοί, παππούδες).

Υπάρχουν κι αυτοί που τα κακοποιούν κι μπορούν να ανήκουν σε όλες τις κατηγορίες και σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που θα μπορούσαν κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες να κακοποιήσουν το ίδιο εύκολα έναν άνθρωπο.

Διάβασα και ξαναδιάβασα τις δηλώσεις του μπασκετμπολίστα. 

Είδα ξανά και ξανά την φωτογραφία με τον κυνηγετικό του σκύλου. 

Αυτό που έβλεπα οπτικά ήταν ένα καλοζωισμένο ζώο κι ένας περήφανος ιδιοκτήτης.

Αυτό που διάβαζα κι αυτό που ένιωθα μου μετέδιδε θυμό και οργή.

(Επισημαίνω πως είμαι κατά του ακρωτηριασμού μελών του σώματος των σκύλων για λόγους αισθητικής. Προφανώς ο καλαθοσφαιριστής όπως και  πολλοί άλλοι δεν είναι. 

Καλός ή κακός όμως εδώ ο νόμος είναι ξεκάθαρος. Απαγορεύεται!)

Διάβασα ακόμα και τον ισχυρισμό  δικηγόρου κυνηγετικού συλλόγου πως ο νόμος δεν ορίζει πουθενά στις διατάξεις τους πως απαγορεύεται η μεταφορά κυνηγετικών σκύλων με σκυλόκουτο, πρόκειται για ερμηνεία νόμου, άρα δεν στέκει στο δικαστήριο.

Σύμφωνα με τον ίδιο δικηγόρο: Οι ιδιοκτήτες οφείλουν να μεταφέρουν τα σκυλιά με ασφαλή κουτιά, που έχουν επαρκή αερισμό και φωτισμό και τους επιτρέπουν να σταθούν ή να ξαπλώσουν, χωρίς περιορισμό των κινήσεων τους.

Ο Παπανικολάου, γράφει μεταξύ άλλων "θα μεταφέρω σκύλους με σκυλόκουτα (ασφαλείας) (....) και βάλτε μου πρόστιμα να βγούμε στα κανάλια. Κατηγορεί ΚΟΕ και ΚΣΕ ότι στηρίζουν μόνον ιδιοκτήτες σαλονάτων σκύλων.

Δεν μπορώ να μην νιώθω κατανόηση για την οργή του.

Δεν υπάρχουν μόνον οι σκύλοι που εξυπηρετούν τα προφίλ και το κοινωνικό status των ιδιοκτήτων,  δεν υπάρχουν μόνο τα λατρεμένα pet, και οι σκύλοι επίδειξης.

Όπως και να το κάνουμε υπάρχουν και οι σκύλοι εργασίας.

Οι νόμοι θα πρέπει να μεριμνούν για όλους.

Σύμφωνα με τις φιλοζωικές η μεταφορά του σκύλου στο σκυλόκουτο είναι μαρτυρική για το ζώο. Δεν αερίζεται επαρκώς, δεν έχει φως, δεν μπορεί να κινηθεί.

 Επίσης υποστηρίζουν κάποιοι αν βρίσκεται εκτός καμπίνας σε περίπτωση τρακαρίσματος θα σκοτωθεί ή θα τραυματιστεί σοβαρά.

Όντως αν υπάρξει τροχαίο, ο σκύλος μάλλον δεν θα την γλιτώσει, όπως πχ θα συμβεί στον οδηγό –αν βέβαια φοράει ζώνη-. 

Αναρωτιέμαι ο σκύλος εντός καμπίνας αυτοκινήτου δεν κινδυνεύει σε περίπτωση ατυχήματος; 

Δεν φοράει ζώνη, δεν στέκεται κάπου ασφαλής κτλ

Κι επίσης, η περίπτωση να προκαλέσει ο εντός της καμπίνας σκύλος, ατύχημα δεν λαμβάνεται υπόψη;

Ο κούκλος μου ουκ ολίγες φορές καβάλησε τον οδηγό του αμαξιού μας, ενώ ήμασταν εν κινήσει μόνο και μόνο γιατί ήθελε χάδια, ή ήθελε να αλλάζει μεριά παραθύρου.

Δεν θέλει πολύ να αποσπαστεί η προσοχή του οδηγού όταν το σκυλί στην πίσω ή την μπροστά καμπίνα κουταβίζει.

Εδώ στην Πολωνία βλέπω συχνά αυτοκίνητα που το πορτμπαγκάζ έχει κλειστεί με μια καγκελωσιά και περιορίζει τον σκύλο εκεί. 

Βέβαια η ορατότητα του οδηγού πίσω είναι μάλλον περιορισμένη. 

Όπως περιορισμένος είναι και ο χώρος που έχει ο σκύλος, ανάλογα πάντα με τα κυβικά οχήματος και σκύλου.

Ο καινούργιος νόμος για την προστασία των ζώων ήταν κάτι που έπρεπε να έχει γίνει χρόνια.

Δίνει όμως και το δικαίωμα σε φιλοζωικές και φιλόζωους να ελέγχουν όλους μας. 

Σε βαθμό που παραβιάζει τα προσωπικά δεδομένα και τις προσωπικές μας ελευθερίες.

Θυμάμαι το περιστατικό με την σκύλο που κάποιος φωτογράφισε να στέκεται σε ένα κλουβί στον τοίχο μιας πολυκατοικίας.

Τον φωτογράφισε, ανέφερε πως φαίνεται πολύ προσεγμένος, αλλά κρεμασμένος σε κλουβί  στον τοίχο πολυκατοικίας.

Η φωτο έκανε παρέλαση σε όλα τα social media, χύθηκε χολή, πήγαν επιτόπου, κάλεσαν αστυνομία και ανακάλυψαν πως το εξωτερικό κλουβί ήταν στη ουσία, μπαλκόνι πατέντα για να μπορεί να «βγαίνει» έξω ο σκύλος. 

Ασφαλές και με εσωτερική πόρτα, που του επέτρεπε να μπαίνει και να βγαίνει από το διαμέρισμα.

Για σχεδόν όμως 24ωρες οι ιδιοκτήτες στιγματίστηκαν πανελλαδικά ως κακοποιητές ζώου.

Να φέρω παράδειγμα από την προσωπική μου ζωή. 

Πατέρας φίλου μου αντιμετώπισε πρόβλημα με την καρδιά του και για κάποιο διάστημα του ήταν αδύνατο να γυμνάζει ακόμα και να κάνει επαρκή βόλτα το κυνηγόσκυλο του. 

Σύμφωνα με τον νέο νόμο ο περιορισμός με αλυσίδα του σκύλου στην αυλή συνιστά κακοποίηση. Δοκίμασε λοιπόν  να αφήσει το σκύλο του να μένει σε ένα μεγάλο χώρο, που έχουν κοντά στο σπίτι.

Ο χώρος  είναι τεράστιος, έχει άπειρα παράθυρα και αερίζεται πλήρως.  

Ο σκύλος όμως είχε μάθει να είναι στην ύπαιθρο και ελεύθερος σχετικά. 

Μασούλησε ότι βρήκε και δεν βρήκε στον κλειστό χώρο κι έκλαιγε συνέχεια ζητώντας να βγει.

Όταν τον επανέφερε στην αυλή, χωρίς να γυμνάζεται αρκετά, έσκαβε τα πάντα.

Άρα η μόνη λύση ήταν να τον περιορίσει.  του έβαλε αλυσίδα 8 μέτρων,  σκυλόσπιτο κοντά στα δέντρα για να μην είναι στον ήλιο. 

Τον αμολούσε 5 το πρωί και 10 το βράδυ για να κάνει μόνος του βόλτα στου στα γύρω χωράφια. 

Έζησε μερικούς μήνες ο άνθρωπος με τον φόβο πότε θα βρεθεί κανένας Αθηναίος φιλόζωος  διακοπές στο χωριό, να δει τον σκύλο δεμένο, να τον καταγγείλει και να βρεθεί να πληρώνει μερικές χιλιάδες ευρώ πρόστιμο από την 340 ευρώ σύνταξη του ΟΓΑ.

Αναρωτιέμαι η παραπάνω περίπτωση συνιστά κακοποίηση;

Σύμφωνα με τον νόμο ναι. Σκύλος δεμένος, πολλές ώρες την ημέρα. 

Ταϊσμένος, καλοζωισμένος, αλλά δεμένος. 

Μπορούσε όμως να κάνει κάτι άλλο ο ιδιοκτήτης;

Να τον δώσει; Τον αγαπάει! Αλλά και να άντεχε να τον δώσει, ποιος θα τον έπαιρνε;

Ποιος θα πάρει φίλοι φιλόζωοι, τόσα σκυλιά αν τρομοκρατούμε τους ιδιοκτήτες;

Μας αρέσει ή όχι, υπάρχουν άνθρωποι που δεν τα θέλουν μέσα στο σπίτι ή το αμάξι, που ναι πεζά ίσως για εμάς νοιάζονται περισσότερο για τα καθίσματα και τα καλύμματα.

Υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν στα σκυλιά εκτός από έναν πιστό φίλο, ένα χρήσιμο εργαλείο.

Αν αυτοί οι άνθρωποι, που φροντίζουν τα σκυλιά τους ζοριστούν πολύ, αν τους βάζουμε πρόστιμα και ποινές φυλάκισης τι θα κάνουν; 

Η λογική λέει θα τα εγκαταλείψουν.

Θα τα πάνε σε μια φιλοζωική να τα παρατήσουν εκεί, ή ακόμα χειρότερα σε κανέναν σκουπιδότοπο.

Και πριν προλάβει να πει κανένας έξυπνος,  καλύτερα χωρίς ιδιοκτήτη που δεν δίνει στον σκύλο, την αγάπη που αξίζει, παρά με ιδιοκτήτη που τον περιορίζει και δεν συμβαδίζει με τα δικά μας πρότυπα.

Θα σας θυμίσω ότι τα καταφύγια είναι γεμάτα σκύλους αδέσποτους, οι εθελοντές φωνάζουν συνεχώς ότι η πληρότητα στα σπίτια τους είναι στο φουλ.

Και δυστυχώς οι ουρές για να υιοθετηθούν όλα αυτά τα άμοιρα ζωάκια δεν είναι και ακριβώς μεγάλες.

Ειδικά σε καιρούς κρίσης, αν σε μια οικογένεια που με το ζόρι τα φέρνει βόλτα, μια καταγγελία φιλοζωικής  ή ο έλεγχος του δασαρχείου για το σκυλόκουτο στοιχίσει 2000 ευρώ. 

Σας βεβαιώ ότι ο σκύλος μετά από αυτό θα βρεθεί στον  δρόμο.

Και θα βρεθεί, γιατί κάποιος πάνω στον θυμό του θα θελήσει να σας επιστρέψει το πρόβλημα που του δημιουργήσατε.  

Διαβάζω συχνά σε αγγελίες για σκύλους που χαρίζονται. Πως δεν δίνονται σε ανθρώπους που θέλουν φύλακα για την εξοχή τους κατοικία, ή την μάντρα τους ή δεν δίνονται σε κυνηγό. 

Η υιοθεσία και εν' τέλη η συμβίωση με ένα σκύλο δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο σε όσους πληρούν τα κριτήρια που εγκρίνουμε εμείς.  

Αλλά σε όλους όσοι είναι διατεθειμένοι να αναλάβουν την προστασία και την συντήρηση του σκύλου σε συνθήκες αξιοπρέπειας,  για όλη την ζωή του, έστω κι αν την περάσει στην αυλή ενός σπιτιού ή μιας μάντρας κι όχι στα σαλόνια και τους καναπέδες. 

Και να σας πω και κάτι, τον ένα χρόνο που μετακόμισα με τον σκύλο μου στο χωριό, μπορεί από άσπρος να έγινε μαύρος, αλλά για εκείνον ήταν η πιο ευτυχισμένη του περίοδος, μέσα στο σπίτι έμπαινε μόνο για ύπνο και φαγητό κι όλη μέρα έτρεχε σαν παλαβός έξω στα χωράφια.