Χόλιγουντ vs Ελλάδα

Ας μου εξηγήσει κάποιος γιατί δεν μπορεί το Χόλιγουντ και η Ελληνοαμερικάνικη κοινότητα να γυρίσει μια ταινία της προκοπής με ελληνικό θέμα.

Είχα δει πριν χρόνια το “my Greek fat wedding”, ήταν για τα μπάζα. 

Όχι το καστ, όχι η ιδέα, αλλά η εκτέλεση. 

Όλα τα στερεότυπα μαζεμένα και τραβηγμένα από τα μαλλιά.

Είχα πει αποκλείεται να υπάρχει κάτι χειρότερο. Έκανα όμως λάθος!!!

Πάλι η Νια Βαρντάλος πρωταγωνίστρια. Αυτή την φορά επισκέφτηκε την Ελλάδα, για το «My Life in Ruins». Κι άντε πάλι από την αρχή...

Στερεότυπα για την Ελλάδα, για τους Έλληνες, για τον τρόπο ζωής, για την άξεστη βλακεία των τουριστών που αδυνατούν να νιώσουν σεβασμό για την σπουδαιότητα των μνημείων.

Νομίζω πως η ιδέα "τουριστική ξεναγός ερωτεύεται στην Ελλάδα" είναι παρμένη από το «επιχείρηση Απόλλων». 
Παίρνεις λοιπόν μια όμορφη ταινία για την εποχή της. Ήταν μια διεθνής παραγωγή, με μεγάλη δόση από στερεότυπα. Ήταν όμως στερεότυπα για την εποχή τους, ανεκτά και καλογυρισμένα.

Παίρνεις την ιδέα, την βάζεις στο μίξερ, πετάς ένα τόνο κακόγουστα αστεία, ένα τόνο στερεότυπα, 2 τόνους σεναριακής στειρότητας, ένα πολύ καλό καστ ηθοποιών, μπόλικες χοντράδες. Τα χτυπάς στο φουλ, σερβίρεις σε μεγάλο πιάτο και περιχύνεις με την ομορφιά του ελληνικού τοπίου.

Απορώ πραγματικά με τον Γεωργούλη που δέχτηκε να πρωταγωνιστήσει σε τόσο κακόγουστη ταινία.

Γιατί όμως;;;; Δηλαδή ίχνος φαντασία δεν υπάρχει; 

Αδυνατώ να πιστέψω πως στέρεψε το Χόλιγουντ από ταλαντούχους σεναριογράφους.

Δώσανε που δώσανε 17.000.000 δολάρια. Έφεραν συνεργείο και ηθοποιούς στην Ελλάδα για γυρίσματα. Γιατί δεν δώσανε και το περιθώριο σε έναν καλό σεναριογράφο, να φτιάξει μια ιστορία που να είναι τουλάχιστον ενδιαφέρουσα; 

Γιατί πρέπει να πήξεις μια ταινία στην κακογουστιά. Τόση κακογουστιά, τόση χοντροκομμένη βλακεία που σκιάζει ακόμα και την ομορφιά του τοπίου.

Φτάνει πια με τις στερεότυπες βλακείες από τον «Ζορμπά» και το «Ποτέ την Κυριακή».

Όχι, δεν χορεύουμε όλη μέρα στην Ελλάδα. Όχι, δεν ντύνονται ή βάφονται όλες οι εργοδότριες σαν την Δέσπω Διαμαντίδου. Όχι, δεν σπάμε πιάτα. Όχι, δεν ακούς παντού μπουζούκι. Όχι, αν ζητήσεις από τον ρεσεψιονίστ στο ξενοδοχείο να σου ταχυδρομήσει ένα γράμμα, δεν θα ζητήσει σε αντάλλαγμα να κοιμηθείς μαζί του και το σημαντικότερο, δεν θα μοιάζει γλοιωδώς με τον Γκουσκούνη. Έλεος δηλαδή!

Βλέπεις αυτή την εξαιρετικά κακόγουστη ταινία και στο καπάκι βλέπεις το «Before Midnight». Η διαφορά είναι τεράστια! 
Θα μου πεις το Before Midnight, δεν αφορά την Ελλάδα και τους Έλληνες. Συμφωνώ! 

Αφορά το ζευγάρι και την συνέχεια της σχέσης του. Τούτο το κεφάλαιο όμως διαδραματίζεται στην Ελλάδα. Το ζευγάρι αλληλεπιδρά με την Ελλάδα, τους Έλληνες και την Ελληνική νοοτροπία.  

Η νοοτροπία όμως και η Ελλάδα που προβάλλεται δεν είναι η Ελλάδα του Ζορμπά και του Syrtaki dance. 

Είναι η Ελλάδα όπως την ξέρουμε, με τα γεμιστά της και τα οικογενειακά  της τραπέζια. Με τον προβληματισμό της για τον άνθρωπο και τις σχέσεις, με τα πραγματικά της στερεότυπα.

Αυτή είναι η Ελλάδα που εγώ ξέρω. Και οι Έλληνες σε κείνο το τραπέζι είναι οι Έλληνες που μπορώ να αναγνωρίσω και να ταυτιστώ. 

Είναι πραγματικά κρίμα για τους συντελεστές του "My Life in Ruins". 
Έφτασαν σε μια από τις ομορφότερες χώρες του πλανήτη. Την χώρα με το τόσο εξαιρετικό και σκληρό φως. Με όλη αυτή την απίστευτη ιστορία και τέχνη να κάθεται κυριολεκτικά, μπροστά στα μάτια σου. Με το απέραντο γαλάζιο να χύνεται παντού γύρω σου και να  κυριεύει την ψυχή σου. 
Έφτασαν ως την Ελλάδα και γύρισαν πίσω με άδεια χέρια. 

Είναι σαν να φτάνεις στην πηγή και να μην πίνεις νερό.